در تمام کشورهای سرمايه داری هرمی از ثروت و قدرت اجتماعی وجود دارد. در ایالات متحده، بر اساس تخمين کميسيونی از مجلس سنا، کمتر از يک درصد از خانواده های آمريکايی صاحب ٨٠ درصد سهام همه شرکت ها هستند، و ٠/٢ درصد خانواده ها بيش از دو سوم اين سهام را صاحب اند. در سال ١٩٧٣، در بريتانيا، ٢٨ درصد تمام اموال قابل فروش در دست يک درصد از جمعيت و ٥٠/٥ درصد آن در دست پنج درصد يعنی ثروتمندترين بخش جمعيت بود هر چند که اين ارقام تمرکز ثروت را کمتر از واقعيت نشان می دهند، زيرا شامل مسکن خصوصی نيز می شوند که برای اکثريت جمعيت “اموال قابل فروش” نبوده، بلکه جزئی از وسايل ضروری زندگی است(. در بلژيک، در قاعده اين هرم يک سوم از اهالی جای دارند که دارای هيچ چيز نيستند جز آن چه سال به سال به کف آورده، خرج می کنند، نه پس اندازی دارند و نه ثروتی. در رأس اين هرم چهار درصد از جمعيت جای دارد که نيمی از ثروت خصوصی کشور را صاحب است. کمتر از يک درصد بلژيکی ها صاحب بيش از نيمی از سرمايه و سهام تمام شرکت ها هستند. از ميان اينان ٢٠٠ خانواده اختيار شرکت های عمده ی سرمايه گذاری را، که بر کل زندگی اقتصادی کشور چيره اند، در دست دارند. در سوئيس، يک درصد از جمعيت صاحب بيش از ٦٧ درصد ثروت خصوصی است.

[button color=”red” size=”small” link=”http://bit.ly/1MjXRIa” icon=”” target=”false”]دریافت : الفبا ماركسیسم [/button]