مناظرۀ سه شنبه شب حزب دمکرات، بازتابی بود از اضطراب و دستپاچگی رو به رشد دستگاه سیاسی و طبقۀ حاکم در کلیت آن از تنش هایی طبقاتی که در ایا ت متحدۀ امریکا تا مرحله ای انفجاری انباشته شده است. تا جایی که به موضوعات اقتصادی بازمی گشت، تمامی پنج کاندیدای شرکت کننده در این مناظره، به نحوی از انحا، از شعارهایی چپنمایانه استفاده کردند. مارتین اومالی، شهردار پیشین مریلند، از «یک بی عدالتی اقتصادی که کشور ما را تهدید به فروپاشی می کند» سخن گفت. وزیر امور خارجۀ سابق و رقیب پیشتاز کنونی، هیلری کلینتون، ادعا کرد که کمپین او روی موضوع افزایش دستمزدها متمرکز خواهد شد. در جایی او به ضرورت «نجات سرمایه داری از شرّ خودش» اشاره کرد. برنی ساندرز، سناتوری از ایالت ورمونت که خود را «سوسیالیست دمکرات» توصیف می کند، خواستِ خود را برای یک «انق ب سیاسی» به منظور «بازپس گرفتن کشور از دست مشتی میلیاردر و خلق یک دمکراسی پویا که می دانیم می توانیم و باید داشته باشیم» تکرار کرد. در انتقادهایی که از سوی کاندیداهای دمکرات ریاست جمهوری نسبت به نابرابری وجود دارد، یک ناهمگونی آشکار به چشم می خورد. طی هفت سال گذشته، یعنی دوره ای با رشد بی سابقۀ نابرابری اجتماعی، کشور تحت رهبری حکومت دمکرات اوباما بوده است. از سال 2۰۰۲، یعنی سال نخست روی کار آمدن اوباما، ۲۹ درصد عواید درآمدی به یک درصد با یی اختصاص یافته است. همان طور که مناظرۀ سه شنبه تأکید کرد، دمکرات ها در یک تق ی بی وقفه برای بازاریابی، مشغول تغییر بسته بندی خود هستند، به این امید که با یک برند تبلیغاتی و شعار جدید بتوانند حمایت از سوی مردمی را که توهماتشان فرو ریخته و با سیاست آنان بیگانه شده اند، احیا کنند. عم ً هیچ کوششی نمی شود که موضع گیری های امروز با مواضع دیروز تناقضی نداشته باشد، یا گفتار و کردارشان را آشتی دهند. اکنون این حزبِ وال استریت و امپریالیسم امریکا، در حال دست و پا زدن است تا در سطح شعار خود را به واقعیت طبقۀ کارگری که بیش از پیش رادیکالیزه می شود، انطباق دهد، تا به این ترتیب بهتر بتواند سیاست های طبقۀ حاکم را برای اعمال ریاضت و جنگ پیش ببرد.
در کانون این ت ش ها ساندرز قرار دارد، کسی که طی چند ماه گذشته در نظرسنجی ها به سرعت صعود کرده و توانسته است هزاران و حتی ده ها هزار نفر را به گردهمایی های خود جلب کند. بین ماه های آوریل و اکتبر، رتبۀ ساندرز در نظرسنجی های عمومی از تقریباً ۴ درصد (در قیاس با ۰۰ درصد کلینتون) به حدوداً 2۹ درصد (در قیاس با ۴۰ درصد کلینتون) افزایش یافته است. او در نیو همفشایر پیشتاز شده و در آیوا، شانه به شانۀ کلینتون است. محبوبیت کمپین ساندرز، مفسرین رسانه ها را حیرت زده کرده است، چرا که از نظر آن ها برچسب «سوسیالیست» در ایا ت متحده خود به تنهایی هر چهرۀ سیاسی را محکوم به شکست می کند. در واقع ساندرز دقیقاً به دلیل جلب نفرت عمیق و به رو رشد نسبت به نظام سرمایه داری توانسته است چنین حمایتی را درو کند. با این حال ساندرز از زاوایۀ سیاست های عملی خود هیچ چیز را که حقیقتاً سوسیالیستی یا حتی رادیکال باشد، پیشنهاد نمی دهد. روز سه شنبه، او مجدداً از یک سلسله رفرم های م یم صحبت کرد، از جمله افزایش حداقل دستمزد، سرمایه گذاری در زیرساخت ها، دستمزد برابر برای زنان و رایگان کردن دانشکده ها و دانشگاه ها از طریق اعمال مالیات بر معام ت مالی. فارغ از اشاره ای گنگ به «انح ل» بزرگترین بانک ها، ساندرز هیچ گونه تمهیداتی را که به مناسبات تولیدی یا سلطۀ اقتصادی طبقۀ سرمایه دار دست بزند، پیشنهاد نکرد. هیچ گونه پیشنهادی مبنی بر ملی سازی صنایع یا بانک ها به عنوان جزئی کلیدی از سیاست سوسیالیستی وجود نداشت. او صراحتاً نیز خواستار بازتوزیع ثروت نشد.
حتی در چهارچوب سنت سیاست امریکایی از دوران اولیه نیز طرح های پیشنهادی ساندرز تماماً مرسوم هستند. بیانیه های او را با پ تفرم حزب سوسیالیست در سال 1۲3۰ مقایسه کنید که در آن زمان تحت رهبری رفرمیستی نورمن تامس بود. این پ تفرم خواهان «مالکیت اجتماعی و کنترل دمکراتیک بانک ها، معادن، راه آهن، صنایع نیرو و تمامی صنایع کلیدی» بود. پ تفرم حزب در سال 1۲12- زمانی که یوجین دبز ۰ درصد آرای ملی را به خود اختصاص داد- خواست ملی شدن صنایع مهم، مصادرۀ انبارهای مواد غذایی و کا ها برای کاستن از هزینۀ معیشت و مالکیت جمعی بر نظام بانکداری و پولی را پیش کشیده بود. ساندرز ناممکن ها را پیشنهاد می دهد: بهبود نابرابری اجتماعی، بدون دست زدن به بنیان قدرت طبقۀ سرمایه دار.
در همان حال که ساندرز در نظرسنجی ها صعود می کند، عامدانه به جستجوی این است که به قطب اصلی دیگر قدرت در ایا ت متحده- یعنی دستگاه نظامی و امنیتی- مجدداً تضمین دهد. روز سه شنبه، او اع م کرد که «اگر زم باشد، آماده است که کشور را به جنگ وارد کند». ساندرز با تأکید بر این که «پاسیفیست» نیست، به حمایت خود از جنگ در کوزوو در دورۀ کلینتون، جنگ در افغانستان از طرف حکومت بوش، و سیاست جنگی فعلی حکومت اوباما در عراق و سوریه اشاره کرد. این بیانیه ها به دنبال نظرات سابق ساندرز بود که گفته بود از هواپیماهای بی سرنشین، نیروهای ویژه و «بیشتر» استفاده خواهد کرد و این که ایا ت متحده «باید نیرومندترین ارتش را در جهان داشته باشد». روز سه شنبه، او خواست پیگیرد قانونی ادوارد اسنودن، از افشاگران «آژانس امنیت ملی» (NSA) را به مجموعۀ خواست هایش اضافه کرد. حمایت ساندرز از جنگ امپریالیستی در بیرون مرزها، به مراتب بیش از طرح های پیشنهادی او برای رفرم های اجتماعی در داخل، مشت سیاست های او را بازمی کند. آتش تمامی جنگ هایی که او پشتیبانی می کند، به خاطر منفعت طبقۀ حاکم و برنامۀ آن برای سلطۀ جهانی، روشن شده است.
نمی توان با سیاست اقتصادی نخبگان مالی و شرکت ها در داخل مخالف بود، و در عین حال از سیاست آن در خارج حمایت کرد. مواضع حامی جنگ ساندرز، از سِلک ناسیونالیسم اقتصادی او است. انتقادهای او به نابرابری اجتماعی، همواره به نکوهش «سیاست های تجاری فاجعه بار ما» پیوند خورده است. ساندرز با جستجوی منحرف کردن خشم طبقۀ کارگر نسبت به اخراج های گسترده و بیکاری به سوی مجاری ناسیونالیستی- که کارگران امریکایی را در تقابل با برادران و خواهران هم طبقه ای آن ها در سرتاسر جهان قرار می دهد- مستقیماً در صف بروکراسی اتحادیه های کارگری و بخش هایی از حزب دمکرات قرار می گیرد. در عین حال، این سیاستِ «اوّل، امریکا»، توجه را از منشأ واقعی ستم بر طبقۀ کارگر، یعنی نظام سرمایه داری، منحرف می سازد، و کارگران امریکا را در پشت کارفرمایان امریکایی آن ها به صف در می آورد.
تا جایی که به «انق ب سیاسی» ساندرز بازمی گردد، این شعار اساساً برای هیچ چیزی نیست به جز با بردن آرای پشت کاندیدای ریاست جمهوری حزب دمکرات، فارغ از این که چه کسی باشد. بنابراین او روز سه شنبه از ضرورت «برخورداری از با ترین مشارکت انتخاباتی در جهان، نه پایین ترینِ آن» صحبت کرد. او اضافه کرد: «دمکرات های کاخ سفید در دورۀ افول، زمانی برنده می شوند که هیجان و مشارکت انتخابات گسترده تری وجود داشته باشد، و این همان چیزی است که کمپین ما دارد انجام می دهد».
روشن تر از این نمی توانست باشد. عملکرد اصلی ساندرز، جلوگیری از این است که اپوزیسیون اجتماعی روزافزن در جامعه یک شکل سیاسی مستقل به خود بگیرد. آن دسته سازمان هایی که کمپین ساندرز را تقویت کرده اند- از بخش هایی در دستگاه اتحادیه های کارگری گرفته تا گروه هایی نظیر «آلترناتیو سوسیالیستی» و «سازمان سوسیالیستی بین المللی»- این کار را با این هدف آگاهانه انجام می دهند: پیش نبردن هدف سوسیالیسم، بلکه تضعیف روحیۀ اپوزیسیون از طریق خفه کردن و از مسیر خارج نمودن ت ش های طبقۀ کارگر برای رها شدن از نظام دو حزبی سرمایه داری. تجربۀ یونان طی سال های گذشته، پیامدهای این نوع سیاست را نشان داده است. ائت ف «چپ رادیکال» (سیریزا)، که با وعدۀ پایان دادن به ریاضت به قدرت رسید، اکنون مجری دور جدید سیاست های ریاضتی دیکته شدۀ بانک ها و اتحادیۀ اروپا است که به مراتب وحشیانه تر از موارد قبلی هستند. ساندرز و هواداران او نقشی موازی را در ایا ت متحده ایفا می کنند.
طبقۀ کارگر برای پیشبرد منافع خود، به چشم اندازی کام ً متفاوت نیاز دارد. میلیون ها تن از کارگران و جوانان، در حال رویارویی با نظام سرمایه داری هستند، و سوسیالیسم باری دیگر شبحی است که بر فراز سر طبقۀ حاکم به گردش درآمده. با این حال مبارزه برای سوسیالیسم، به معنای وحدت بین المللی طبقۀ کارگر در مبارزه با طبقۀ حاکم و تمامی نمایندگان آن است. یعنی سلب مالکیت از بانک ها، مؤسسات مالی و ابرشرکت های اصلی، و بازتوزیع رادیکال ثروت. تمامی حقوق اجتماعی پایه ای طبقۀ کارگر- از جمله حق شغل، درآمد قابل زندگی، بهداشت و درمان، آموزش، امنیت بازنشستگی- در تقابل مستقیم با یک نظام اجتماعی است که همه چیز را تابع فرمان های اشرافیت مالی و شرکت ها می کند. یک برنامۀ سوسیالیستی حقیقی می تواند تنها زمانی تحقق یابد که طبقۀ کارگر به عنوان یک نیروی سیاسی مستقل، چه در ایا ت متحدۀ امریکا و چه در سطح جهان، برای تسخیر قدرت سیاسی و بازسازماندهی حیات اقتصادی بر مبنای نیاز اجتماعی و نه سود خصوصی، سازماندهی و بسیج شود.

آیا «برنی ساندرز» سوسیالیست است؟ تام هال و بری گری برگردان: آرام نوبخت رشد حمایت از کارزار برنی ساندرزِ «سوسیالیست»، نشانه ای است از چرخش به چپ اقشار وسیع مردم امریکا. ساندرز، به عنوان سناتوری از ایالت «ورمونت» که خود را مستقل می نامد اما با دمکرات ها نشست و برخاست دارد، در جستجوی این است که از خشم عمومی جامعه نسبت به نابرابری های اجتماعی فزاینده، با قرار دادن آن در مرکز کارزار خود برای نامزدی ریاست جمهوری حزب دمکرات، بهره برداری کند. او در سخنرانی های کارزار خود اع م می کند که نابرابری درآمدی، «بزرگ ترین مسألۀ اخ قی دوران ما» است؛ به حرص و ولع «طبقۀ میلیاردرها» حمله می برد، و در عین حال خواهان بازگرداندن «طبقۀ متوسطِ روزگاری بزرگ در امریکا» است.
در برخی ایا ت مهم، ساندرز در حال نزدیک شدن به جایگاه هیلری کلینتون، نامزد احتمالی دمکرات ها در نظرسنجی ها است. طی دو ماه، پیشتازی کلینتون در ایالت «نیوهمفشایر» از 3۳ به ۳ درصد سقوط کرده است. در ایالت «آیووا»، ساندرز فع ً از آرای 33 درصدی در نظرسنجی برخوردار است که 1۳ واحد پایین تر از کلینتون قرار دارد. کارزار کلینتون که انتظار می رفت نامزدی بی دردسری داشته باشد،
اکنون نشان می دهد که شاید کلینتون به ساندرز در ایالت «آیووا» ببازد. این سناتور «ورمونت» عموماً جمعیت بیشتری را نسبت به دیگر نامزدهای اع م شدۀ ریاست جمهوری جلب کرده است. تجمع روز 1 ژوئیه در «مدیسن»، ایالت «ویسکانسین»، 13 هزار نفر را به خیابان ها آورد. برعکس، بزرگ ترین تجمع کلینتون تاکنون در شهر نیویورک تنها ۹ هزار نفر را گردهم آورد. با در نظر داشتن این که ضدیت با کمونیسم بیش از ۰۰ سال است که ستون اصلی سیاست رسمی در ایا ت متحده را شکل می داده، وجود این حمایت از ساندرز معنای قابل توجهی دارد. از زمان تعقیب های مک کارتیسم و تهیۀ لیست سیاه از دست اندرکاران هالی وود در دهۀ 1۲۹۰، تا ایدئولوژی «خودبرترانگاری» به دنبال انح ل اتحاد شوروی در 1۲۲1، سوسیالیسم عم ً از حضور در گفتمان سیاسی ایا ت متحده ممنوع بوده است. ۰
اقشار وسیعی از جمعیت، به خصوص جوانان، نسبت به دستگاه سیاسی حاکم و دو حزب راست گرای آن به عنوان نمایندگان سرمایۀ ک ن، بیگانه و دلزده هستند. میزان مشارکت رأی دهندگان در انتخابات میان دوره ای 2۰1۴، تنها 3۰.3 درصد بود، یعنی پایین ترین رقم در طی هفت دهه. نظرسنجی های اخیر نشان از عمق این حال و هوا دارند. طبق مطالعۀ «مرکز تحقیقات پیو»، سهم جمعیتی در سن رأی که خود را با هیچ یک از دو حزب اصلی تداعی نمی کند، به رقم بی سابقۀ 3۲ درصد رسیده است. یکی از نظرسنجی های مؤسسۀ «گالوپ» در ماه گذشته نشان داد که ۴۰ درصد پاسخ دهندگان مایل بودند به یک سوسیالیست برای رئیس جمهور شدن رأی دهند. بسیاری از مردم به دنبال بدیل هایی در برابر نظم سیاسی و اقتصادی موجود هستند، نظامی که هیچ چیزی به جز نابرابری، جنگ و حم ت هردم شدیدتر به حقوق دمکراتیک ارائه نمی کند.
به همین دلیل، «سوسیالیسم» ساندرز، عم ً در محبوبیت او سهم داشته است. چشم انداز یک نامزد سوسیالیست ریاست جمهوری، به طور اخص برای جوانان جاذبه دراد. اما آیا برنی ساندرز واقعاً یک سوسیالیست است؟ این پرسش یک پرسش مرتبط دیگر را هم مطرح می کند: اصول پایه ای سوسیالیسم چیستند؟ انترناسیونالیسم: از زمان انتشار مانیفست کمونیست در سال 1۳۴۳ که اع م داشت «کارگران جهان، متحد شوید!»، جنبش سوسیالیستی یک جنبش بین المللی بوده است. انگلس، «انجمن بین المللی کارگران» را به عنوان «نخستین جنبش بین المللی طبقۀ کارگر» توصیف کرد. جهتگیری اصلی سیاست بورژوایی، ناسوسیالیسم است که طبق آن کارگران باید منافع خود را یکسان با منافع «ملت» بدانند که این خود البته تحت حاکمیت طبقۀ سرمایه دار است. سوسیالیسم در مقابل این، چشم انداز و برنامۀ انترناسیونالیسم طبقۀ کارگر را قرار می دهد و بر یکسان بودن منافع تمامی کارگران جهان- فارغ از تقسیم بندی های نژادی و مذهبی و غیره- پافشاری دارد که همگی به لحاظ عینی در مبارزۀ مشترک علیه سرمایه داران تمامی کشورها متحد هم به شمار می آیند. ت ش سوسیالیسم، متحد کردن کارگران تمامی کشورها بر مبنای یک برنامۀ انق بی است و تأکید دارد که مبارزه برای پایان بخشیدن به استثمار سرمایه داری و استقرار سوسیالیسم، بنا به ماهیت خود، یک مبارزۀ بین ۰
المللی است. سوسیالیسم مخالف تمامی ت ش ها برای قربانی کردن مهاجرین یا تبعیض نسبت به آن ها است و تمامی اشکال سیاست ناسیونالیستی یا نژادی را که به ایجاد شکاف در میان طبقۀ کارگر خدمت می کنند، طرد می کند. برنی ساندرز، یک انترناسیونالیست نیست. در عوض یک ناسیونالیست امریکایی است. او مدافع همیشگی ناسیونالیسم اقتصادی و سیاست های حمایتگرایی اقتصادی بوده است؛ دیدگاهی که درصدد است بار و مسئولیت اخراج های جمعی و بیکاری در ایا ت متحده را به گردن کارگران سایر کشورها بیاندازد. او با سیاستِ «اول امریکا»ی خود، در جستجوی آن است که کارگران امریکا را در پشت استثمارگران امریکایی «خودشان» و در تقابل با برادران و خواهران طبقاتی خود در سایر کشورها به صف درآورد.
او مدت های مدید ضمن مخالفت با توافقات تجاری از زاویۀ شووینیستی، به طور اخص علیه چین مشغول تهییج بوده است. ساندرز از موضع راستگرایانه و ناسیونالیستی با «پیمان مشارکت ترانس-پاسفیک» (TTP) حکومت اوباما مخالفت می کند. بلوک اقتصادی پیشنهادی این پیماننامه، یک ابتکار عمل ارتجاعی و بخشی از تحرکات امپریالیسم امریکا به سوی منزوی کردن، محاصرۀ اقتصادی و نهایتاً حمله به چین است. اما ساندرز بر مبنای یک دیدگاه ضدّ امپریالیستی با آن مخالف نیست. در عوض او پیمان «مشارکت ترانس-پاسیفیک» را متهم به «تضعیف حق حاکمیت امریکا» می کند. ساندرز سال ها به کارگران مهاجر حمله برده و آن ها را متهم کرده است که مشاغل کارگران امریکایی را می گیرند.
او حامی مالی یحه های متعددی علیه برنامۀ ویزای فدرال بوده است، در حالی که از سیاست مهاجرتی اوباما که بیش از هر حکومت دیگری در تاریخ این کشور مهاجرین را اخراج کرده، حمایت می کند. «لو دابز»، میزبان یک برنامۀ تلویزیونی و شخصیتی دست راستی و ضدّ مهاجر، به دلیل همین ت ش های ساندرز است که او را «یکی از معدود افراد صریح الهجه در کنگره» خطاب می کند. مالکیت اجتماعی بر ابزار تولید: هرج و مرج بازار سرمایه داری که تمامی تصمیمات را تابع منافع و سود یک اقلیت می کند، مسیر توسعۀ عق یی یک اقتصاد پیچیدۀ جهانی را به گونه ای به نفع جمعیت جهان باشد، مسدود کرده است.
اقتصاد امریکا و جهان زیر سلطۀ مشتی بانک و صندوق پوشش ریسک است که عملیات شان تمام و کمال انگلی و اساساً جنایتکارانه است. منابع و ذخایر جهان و پیش از هر چیز، کار بشر، تابع حرکت یک اشرافیت مالی انگشت شمار به سوی انباشت هردم بیشتر ثروت شده است.
نخستین گام ضروری در پیشبرد یک اقتصاد بابرنامۀ منطبق با نیاز اجتماعی و تقویت برابری اجتماعی، عبارت است از سلب مالکیت از بانک های مهم و ابرشرکت ها و تبدیل آن ها به نهادهایی با مالکیت عمومی و تحت کنترل دمکراتیک. در سخنرانی های ساندرز، به مسألۀ مالکیت اجتماعی بر صنعت و مالیه حتی اشاره هم نمی شود.
او از«طبقۀ میلیاردرها» حرف می زند، اما مواظب است که کلمه ای از طبقۀ سرمایه دار نگوید. استفادۀ او از عباراتی نظیر «طبقۀ میلیاردها» و «طبقۀ متوسط بزرگ امریکا» دالّ بر بی مغزی و پوچی سیاست های او است که بیشتر به پنهان کردن ریشه های اصلی نابرابری اجتماعی و دیگر مصایب اجتماعی خدمت می کند تا روشن کردن آن ها. اصط ح «طبقۀ میلیاردرها» فاقد هرگونه اعتبار علمی ست. طبقۀ اجتماعی نه بر حسب مقیاس ثروت، بلکه رابطۀ اقشار اجتماعی نسبت به ساختار اقتصادی زیربنایی جامعه تعیین می شود. ساندرز به دنبال این است توجه را از نظامی اقتصادی که چنین سطوح مشمئزکننده ای از ثروت روی آن بنا شده، منحرف کند. به همین ترتیب صحبت از «طبقۀ متوسط بزرگ امریکا» به عنوان یک ساخت مبهم و اصو ً افسانه ای، مدت ها برای استتار و محو کردن شکاف اصلی بین طبقۀ کارگر و طبقۀ سرمایه دارِ حاکم بر جامعه به کار گرفته شده است. هیچ یک از مطالبات برنامه ای ساندرز مطلقاً به مالکیت خصوصی و کنترل اهرم های اصلی حیات اقتصادی حتی دست هم نمی زند. برنامۀ او نه فقط سوسیالیستی نیست، بلکه به طور اخص چپگرایانه هم نیست.
پ تفرم های ریاست جمهوری دمکرات ها در طول دورۀ بحران بزرگ اقتصادی دهۀ 1۲3۰ به مراتب رادیکال تر از برنامۀ ساندرز بودند. به عنوان مثال پ تفرم 1۲3۰ متعهد شده بود که برای «حذف اقدامات انحصارگرایانه و تمرکز قدرت اقتصادی» نهایت استفاده را از قانون ببرد. طرح های اص حی ساندرز- نظیر حداقل دستمزد 1۹ د ری و برنامۀ فدرال اشتغال- با تمام محدودیت های خود، نمی تواند به دور از بسیج گستردۀ طبقۀ کارگر در برابر طبقۀ حاکم وهر دو حزب سیاسی آن تحقق یابد. این سناتور ایالت «ورمونت» به این توهم دامن می زند که این مطالبات در چهارچوب حزب دمکرات و نظام سرمایه داری قابل تحقق هستند. رادیکال ترین طرح او، تجزیۀ بانک های بزرگ است؛ یک اقدام اص حی که سابقاً در مواردی معدود طی بحران بزرگ به عنوان بخشی از برنامۀ «نیو دیل» فرانکلین روزولت که با هدف نجات سرمایه داری از خطر انق ب سوسیالیستی تصویب شده بود، انجام گرفت. ساندرز البته می داند که حزب دمکرات امروز، که او به دنبال نامزدی آن است، هرگز چنین اقدامی را انجام نخواهد داد، و در عوض از سقوط مالی سال 2۰۰۳ برای انتقال تریلیون ها د ر از صندوق های عمومی به وال استریت استفاده کرده و حلقۀ بزرگترین بانک ها به دور گریبان اقتصاد را تنگ تر کرده است.
ضدیت با امپریالیسم: ما همچنان در عصر امپریالیسم، با ترین مرحلۀ سرمایه داری به سر می بریم. امپریالیسم در اواخر قرن نوزدهم پدید آمد. خصوصیات اصلی آن را لنین در طول جنگ جهانی اول به صورت تمرکز انحصاری تولید، سلطۀ سرمایۀ مالی و طفیلی گری اقتصادی، ت ش قدرت های بزرگ برای سلطۀ ژئوپلتیک و اقتصادی، ستم بر ملل ضعیف تر و گرایش جهانی به سوی ارتجاع سیاسی تعریف کرد. لنین عصر امپریالیسم را عصر جنگ ها و انق ب ها نامید. تضادهای آشتی ناپذیر- بین اقتصاد جهانی و تقسیم جهان به دولت ملت های رقیب به عنوان چهارچوب ژئوپلتیک اصلی سرمایه داری، و بین تولیدِ اجتماعی شده و مالیکت خصوصی بر ابزار تولید- ناگزیر منجر به ظهور جنگ برای فتوحات استعماری و جنگ میان قدرت های رقیب امپریالیستی می شود. این ها در عین حال شرایط عینی را برای سرنگونی سرمایه داری به دست طبقۀ کارگر مهیا می کنند. سوسیالیست ها، هم مخالف تمامی جنگ هایی هستند که قدرت های امپریالیستی نظیر ایا ت متحده آغاز می کنند و هم مخالف ت ش های امپریالیسم به واسطۀ ابزارهای اقتصادی، سیاسی یا نظامی برای انقیاد و استثمار ملل ضعیف تر و فقیرتر. سوسیالیست ها در مرکز فعالیت های خود ایجاد یک جنبش توده ای بین المللی کارگری علیه جنگ را قرار می دهند، و تأکید می کنند که جلوگیری از یک جنگ جهانی سوم تنها بر مبنای مبارزۀ انق بی برای پایان دادن به سرمایه داری امکان پذیر است. ساندرز هوادار امپریالیسم امریکا است. اگرچه او به خود می بالد که علیه «قانون میهن پرستی» و جنگ عراق رأی داده، ولی به نفع لوایح متعدد هزینه های دفاعی نیز رأی داده و از مداخ ت امپریالیستی تحت پوشش حقوق بشر- از جمله بمباران صربستان به دست ناتو در سال 1۲۲۲ و جنگ فعلی علیه داعش- حمایت کرده است. ساندرز حامی عملیات تغییر رژیم به رهبری امریکا و پیشگامی نئو نازی ها در اوکراین بود که منجر به سرنگونی حکومت حامی روسیه در این کشور و روی کار آوردن یک حکومت راست گرا و به شدت ضدّ روس شد که به جنگی خونین علیه جدایی طلبان حامی روسیه در شرق کشور دست زده است. ایا ت متحده از حکومت دست نشاندۀ خود در «کییف» برای انجام نظامی گری گستردۀ امریکا- ناتو در شرق اروپا بهره برده و به خطر آغاز جنگ با روسیۀ مسلح به س ح های هسته ای دامن زده است. ساندرز از این سیاست بی پروا و ارتجاعی دفاع و آن را به عنوان واکنش دفاعی به «تهاجم روسیه» تصویر می کند. در یک مصاحبۀ تلویزیونی در سال 2۰1۴، او اع م کرد: «کل دنیا باید علیه پوتین بلند شود». ساندرز یک صهیونیست دوآتشه هم هست. او سال پیش از جنگ بی رحمانۀ اسرائیل در غزه دفاع کرد. ویدیویی از ساندرز در یکی از نشست های عمومی او منتشر شده است که ساندرز را در حال داد و و فریاد و تهدید معترضین به حمایت او از دولت اسرائیل نشان می دهد. او حامی «برنامۀ مشترک جت های جنگندۀ 35-F» برابری اجتماعی: نیز هست، یعنی نسل آتی هواپیمای جنگی با قیمت هر واحد 3۹۰ میلیون د ر که تکمیل آن تاکنون 1 تریلیون د ر هزینه داشته است. ساندرز از ایجاد پایگاه برای جنگنده های 35-F در «برلینگتن»، ایالت «ورمونت»، که خود در دهۀ 1۲۳۰ شهردار آن بوده است، دفاع می کند. سرمایه داری که مبتنی بر استثمار طبقۀ کارگر است، ناتوان از ایجاد امنیت اقتصادی و استاندارد زندگی شایسته برای کارگران است.
سرمایه داری امریکا حتی در اوج رونق اقتصاد پسا جنگ جهانی دوم با خصوصیاتی نظیر اخت فات فاحش ثروت و درآمد و فقر گسترده شناخته می شد. ۴۰ سال گذشته، شاهد یک تنزل وسیع در جایگاه اقتصادی جهانی سرمایه داری امریکا بوده است. همین امر سطوح به مراتب با تری از نابرابری اجتماعی را به وجود آورده که نتیجۀ حملۀ بی امان به استانداردهای زندگی طبقۀ کارگر بوده است. این فرایند ارتباط تنگاتنگی دارد با تکه تکه کردن بخش های وسیعی از زیرساخت های صنعتی کشور و ظهور یک اشرافیت مالی نوین که ثروت خود را بر مبنای فعالیت های غیرمولد، انگلی و شِبه جنایتکارانه انباشت می کند. نابرابری اجتماعی، نوعی انحراف از سرمایه داری نیست، بلکه خصوصیت ماهوی آن است.
 ساندرز با وجود تمام شعارهای پوپولیستی خود، مدافع سرمایه داری و مخالف بسیج گستردۀ طبقۀ کارگر است. ساندرز در بسیاری موارد- از بهداشت و درمان عمومی گرفته تا مدت زمان مرخصی اجباری- کشورهای اروپایی را الگویی می داند که باید خود را به آن رساند- آن هم در زمانی که این کشورها مشغول انجام سیاست های بی رحمانۀ ریاضتی و تکه تکه کردن برنامه های رفاهی دولتیِ پس از جنگ جهانی دوم هستند. در بیانۀ اخیری که در وب سایت او آمده است، گفته شده که کل آن چه زم داریم، این است که «انتخاب های بهتری انجام دهیم». ساندرز در وب سایت خود اع م می کند که «اقتصاد امروز به مراتب بهتر از زمانی است که پرزیدنت جورج بوش دورۀ ریاست جمهوری خود را به اتمام رسید».
در واقعیت حکومت اوباما ناظر بر بیشترین انتقال ثروت از فقرا به ثروتمندان در تاریخ امریکا بوده است. یکی از مطالعات صورت گرفته از سوی دانشگاه هاروارد نشان می دهد که بین سال های 2۰۰۲ و 2۰13، ۲۹ درصد کل درآمدهای به دست آمده، به ثروتمندترینِ 1 درصد کشور اختصاص یافت. استق ل سیاسی طبقۀ کارگر: سوسیالیست ها تأکید دارند که مبارزات طبقۀ کارگر برای مشاغل، دستمزدها، بهداشت و درمان و مسکن مناسب و غیره، در اساس سیاسی هستند. طبقۀ حاکم، به واسطۀ کنترل خود بر ابزار تولید، نظام سیاسی را هم تحت کنترل دارد. برای آن که طبقۀ کارگر خود را از استثمار اقتصادی رها سازد، می بایست به مبارزه ای سیاسی دست بزند که آگاهانه به سوی گرفتن قدرت و استقرار یک حکومت کارگری هدف گرفته شده است. حیاتی ترین مسأله، استق ل سیاسی طبقۀ کارگر از تمامی احزاب و سیاستمداران طبقۀ سرمایه دار است. طبقۀ کارگر می بایست راه حل خود را برای بحران پیش بکشد و برای این منظور، باید حزب سوسیالیست توده ای خود را داشته باشد. به همین دلیل است که سوسیالیست های ایا ت متحده همواره با انقیاد سیاسی جنبش کارگری به حزب دمکرات ضدیت داشته اند. مقید کردن کارگران امریکا به دمکرات ها از طریق اتحادیه های کارگری، ابزار اصلی حفظ سلطۀ سیاسی طبقۀ حاکم بوده است.
در کشوری که شاهد مبارزات خشن، تلخ و قهرمانانۀ کارگران بوده است، انقیاد سیاسی کارگران به دمکرات ها، پاشنۀ آشیل جنبش کارگری بوده است. عملکر سیاسی اصلی کارزار ساندرز، این است که نارضایتی و خصومت رو به رشد اجتماعی نسبت به نظام موجود را با منحرف کردن و آوردن به پشت حزب دمکرات، مهار و مت شی کند. کارزار به اصط ح «سوسیالیستی» او کوششی است برای پیشگیری از ظهور جنبش مستقل طبقۀ کارگر و مسدود کردن آن.
تصمیم او برای پیش بردن کارزار خود در چهارچوب حزب دمکرات بر این هدف صحه می گذارد. به ع وه ساندرز از ابتدای کارزار خود اع م کرد که او نامزد ریاست جمهوری نهایی حزب دمکرات، فارغ از این که چه کسی باشد، حمایت خواهد کرد. همان طور که مقایسۀ مواضع ساندرز با مفاهیم اساسی سوسیالیسم در با نشان می دهد، «سوسیالیسم» او نیرنگی است برای جلوگیری از پدیدار شدن آن چه حقیقتاً سوسیالیسم می خواهد. https://www.wsws.org/en/articles/2015/07/16/sand-j16.html 13 1۰ ژوئیۀ 2۰1۹