اگرستاره ای بودم در آسمان، بی تفاوت براين کره ی غبارآلود و فقر زده سوسو می زدم و بر نيک وبد آن به يکسان می تابيدم، اما من يک انسانم. تاريخ جھان که برای تو نوشنده ی شھد علم، برای تو دفتردار پير جاودانگی ھم چون لحظه ای بی ارزش می نمايد، برای من ھمه چيز است. تا آن دم که می زيم، برای آينده پيکار می کنم، برای آينده ای روشن ودرخشان که در آن، انسان، زيبا و پرتوان، فرمانروای تاريخ باشد و کشتی خويش را تا بيکران ھای زيبايی و شادی وخوشبختی براند.
قرن نوزدھم، بسياری از آمال ھای انسانی را برآورده ساخت اما سرخوردگی ھای اين قرن در شماره فزون بودند وناچار، تحقق بسياری از آرزوھا به قرن بيستم وانھاده شد. انسان خوشبين، ھرگاه که با ناملايمات رودررو می گشت، فرياد می زد: ” چه! درآستانه ی قرن بيستم واين چنين؟ ” و ھرزمان که برآن بود تا سيمايی بر شکوه از آينده تصوير کند، صنحه، قرن بيستم بود.
واکنون اين قرن از راه رسيده است. ره آوردش برای ما درھمين آغازچه بوده؟ درفرانسه: نفرت ھای قومی، در اتريش، منازعات ملی؛ در آفريقای جنوبی: جنگ بقای طايفه ای کوچک که ازسوی طايفه ای بزرگتر قتل عام می شود؛ وحتی در جزيره ی ” آزاد ” سرود شاذى سرمستان حريص در معاملات شوينيستی؛ بحران؛ غم انگيز شرق؛ شورش خيل گرسنگان در ايتاليا، بلغارستان، رومانی … قتل ونفرت؛ گرسنگی وخون …

چنان می نمايد که قرن بيستم، قرن جديد، قرن موعود، برآن است تا درھمين آغاز، اميدوران را دچار ياس وسرخوردگی کرده، آنان را به شھروندان نيروانا بدل کند. قرن بيستم از دھان مسلسل ھا وتوپ ھايش می غرد: مرگ براميد؛ مرگ بر اعتقاد؛ مرگ برعشق؛ مرگ بر آرزو.

تو ای غرقه در احساس و اميد! تسليم شو! اين منم قرن بيستم که انتظارش را می کشيدی. آينده تو! و انسان
اميدوار و تسليم ناپذير، به پاسخ می گويد: ” نه، تو تنھا يک لحظه گذرا ھستی. ”