.1
بارها ستایش شده است
رفیق لنین.
مجسمه های نیم تنه و تمام قد از اومی سازند.
نامش را بر شهرها می نهند، و بر کودکان نیز.
خطابه هایی به همه ی زبان ها می خوانند،
در انجمن ها و میتینگ ها
از شانگهای تا شیکاگو،
برای بزرگداشت لنین.
اما این چنین او را ارج داشته اند، قالی بافان گویون بولاق-
دهکده یی کوچک در جنوب ترکمنستان:
بیست قالی باف، شب هنگام، در آنجا هستند،
از تب، لرزان، و از کارگاه محقرشان
تب، زبانه می کشد.
ایستگاه راه آهن از انبوه پشه پوشیده است. گندنایی
از مرداب برمی خیزد، مردابی که پشتِ
گورستان قدیمی دِه است.
.
.
اما قطاری که
هر دو هفته یک بار، آب آشامیدنی و توتون می آورد،
خبر می آورد که:
روز بزرگداشت رفیق لنین نزدیک است.
و مردم گویون بولاق،
مردم فقیر، قالی بافان، تصمیم می گیرند
که مجسمه ی نیم تنه ای از رفیق لنین
در ده شان برپا دارند.
به هنگام گردآوری پول برای مجسمه،
مردم ده، لرزان از تب، می آیند
و چند کوپِک پولی را که دشوار، به دست آورده اند
با دست های لرزان، می دهند.
« استپا گامالف »از ارتش سرخ،
پول ها را – در نهایت امانت- می شمرد، و به دقت می بیند،
فداکاری ایشان را برای بزرگداشت لنین
و دلشاد می شود؛
اما او، دست های لرزان را نیز می بیند.
و ناگهان پیشنهاد می کند:
با پولی که برای مجسمه گِرد آمده، نفت بخرید
و روی مرداب پشت گورستان بریزید،
مردابی که زادگاه پشه هاست،
پشه هایی که تب آفرینند
بدین سان در گویون بولاق، مبارزه می کنیم
و بدین گونه ارج می نهیم، روانِ آن راد مرد،
رفیق لنین را،
که هرگز فراموش نخواهد شد.
.
.
آن ها بر این کار مصمم شدند – در روز بزرگداشت.
سطل های کهنه،
پر شده از نفت سیاه را
یکی از پی دیگری
به مرداب بردند
و مرداب را با نفت پوشاندند.
.
.
بدین گونه در خدمت خویش بودند،
همچنان که لنین را ارج می نهادند.
و او را می ستودند و به خویش سود می رساندند.
پس، ایشان، خواست آن مرد را فهمیده بودند.
.2
شنیدیم که چگونه مردم گویون بولاق
لنین را ارج نهادند، و آنگاه، به هنگام شب،
پس از آن که نفت را به مرداب ریختند
مردی از جمع به پا خواست و خواست
که تابلویی در ایستگاه راه آهن نصب شود،
و بیان کند تمامی ماجرا را
تغییر نقشه و تبدیل
نیم تنه ی لنین را به ریشه کنی تب
وسیله ی چند تُن نفت
و این همه را، به قصد بزرگداشت لنین.
.
.
این کار را نیز کردند
و تابلو، آویخته شد.