احمد کایا __ Ahmet Kaya
سوپی،سوپی،انسان عجیبی بود…
سوپی،سوپی،جانِ من،وجود من است…
هیچ کس نمی داند اهل کجا بود
سوپی،سوپی،انسان عجیبی بود..
سوپی،سوپی،مملو از سکوت می شد
تا هنگامه ی غروب
در یکی از جیب هایش کتاب”کاپیتال”
آن جیب دیگر”شاه دانه”
سوپی،سوپی،انسان عجیبی بود…
سوپی،سوپی،جانِ من،وجود من است….
به قایق رانی تکیده می مانست
میان اقیانوسی طوفان زده
سرشار از قدرت،با ریش های باشکوه اش
که عاشقانه هایش
میان پالتو پوست اش پنهان شده
او یک انسان عجیب بود که می زیست
تا غروب خورشید لب باز نمی کرد،
اگر آن سکوت را می شکستم،
سخت دلگیر می شد…
روستای طرد شدگان
و گذشته ها…
بچه سال بودم
از خانه فرار کرده بودم
به خانه ی “سوپی”پناه آورد بودم
روستای کوچکی بود
و نه چندان قدیمی
حتی شاید کاشف این روستا “او”بود
از دور چراغِ خانه های روستا
سو سو می زد
مملو از یاد ِ مادرم می شوم
می گریستم
سوپی نیم نگاهی به من می کرد
چمباته،یک”ماریوآنا”بار می کرد
و همراه من می گریست
خیلی زود به گریه پایان می دادیم
من نواختن فلوت را آغاز می کردم
“ماریوآنا”که تمام می شد
دوباره گیرستن آغاز می شد
زادگاه اش را نمی دانستم
بی کس بود،حتی شاید بی هویت…
داسان سرنوشت اش
حتی خودش را هم نگران می کرد
با کسی دم خور نمی شد
از بعضی چیزها متنفر بود
مثل یک ماهی بی پناه و مضطرب می خوابید
گاهی اوقات یک باره ناپدید می شد
دنبال اش که می گشتم
ایستاده زیر باران می یافتم اش
در جیب اش کتابی قطور داشت
که هر روز مروراش می کرد
من چیزی نمی فهمیدم
به جلد کتاب خیره می شدم
بی آنکه درک اش کنم
تصویر مردی با ریش است،او کیست؟
که چنین تبسمی عمیق دارد
یک روز از سوپی پرسیدم:
چرا من حرف هایت را نمی فهمم؟
پاسخ داد:همه ی دانسته هایت را
مقابل حقیقت زندگی قرار بده
و از آزمون شدن هراس مکن
آن وقت است که “دروغ”و” حقیقت”را از هم تمیز خواهی داد
و می خندید
روزهایم با صدای کنجکاوی
در جزئیات رفتارش می گذشت
دوباره هنگامه ی غروب بود و سوپی
مملو از سکوت می شد
و من اگر این سکوت را می شکستم
سخت دلگیر می شد
قایق اش پر می شد از مرغ های دریایی
دلم به حال سوپی می سوخت
می گریستم
سوپی به صورت دریا تف می کرد
نگاه اش آسمان را می درید…
گریه می کرد
خیلی زود به گریه پایان می دادیم
من نواختن فلوت را آغاز می کردم
و باز همراه ِ ستاره ی دنباله دار
می گریستیم…
سوپی،سوپی،انسان عجیبی بود…
سوپی،سوپی،جانِ من،وجود من است…
هیچ کس نمی داند اهل کجا بود
سوپی،سوپی،انسان عجیبی بود..
سوپی،سوپی،مملو از سکوت می شد
تا هنگامه ی غروب
در یکی از جیب هایش کتاب”کاپیتال”
آن جیب دیگر”شاه دانه”
سوپی،سوپی،انسان عجیبی بود…
سوپی،سوپی،جانِ من،وجود من است….
روستای طرد شدگان
و گذشته ها…
بچه سال بودم
از خانه فرار کرده بودم
به خانه ی “سوپی”پناه آورد بودم
بالاخره یک روز بد شانسی سرآغم آمد…
مادرم پیدایم کرد،
سوپی خودش را گم و گور کرد
ماجرایم در وستا دهان به دان می شد
مثل یک حادثه بود،
مملو از سکوت شدم
گوی خون در رگهایم منجمد شده بود
پلیس ها که پیدایش کردند…
تنها بود و بی دفاع
همه ی روستا،جمع شدند
مثل یک سلاح مغرور
از دروازه ی پاسگاه وارد شد…
در لحظه ای نگاه اش بر من افتاد،
پرسید:فهمیدی؟
گفتم:فهمیدم،فهمیدم
و بعد از آن روز،هیچ وقت
در هیچ کجا،هرگز گریه نکردم.
ترانه ی “یک انسان عجیب” را “احمد کایا” خواننده ی نامدار ترکیه ای که “کُرد” تبار است خوانده. احمد کایا مقابل دولت “کودتا گر” وقت ترکیه مبارزه های فراوانی کرد و در چهل و سه سالگی در حالی که دادگاهی در غیاب اش او به ده سال زندان محکوم کرده بود در فرانسه و بر اثر حمله ی قلبی در گذشت. ترانه ی “یک انسان عجیب” را ترانه سرای مشهور ترک “یوسف هایال اوغلو” سروده که شرحی است بر بخشی از زندگی ِ ” مصطفی صبحی(صوبحی) ” کمونیست و مبارز بزرگ ترک که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم از بنیان گذاران “حزب کمونیست ترکیه” بود.
Suphi Suphi bir acayip adam
Suphi Suphi benim canım ciğerim
Kimse bilmez nereli olduğunu
Suphi Suphi bir acayip adam
Suphi Suphi susar akşam oldumu
Bir cebinde daskapital
Bir cebinde daskapital
Bir cebinde kenevir tohumu
Suphi Suphi bir acayip adam
Suphi Suphi benim canım ciğerim
Fırtınadan arta kalmış bir teknede tevekkül içinde
Görkemli sakalı ve iğreti parkasıyla gizlediği macerasıyla
Bir acayip adam yaşardı
Akşamları susardı ben konuşsam kızardı bir eski zamandı
Hazirandı
Çocuktum evden kaçmıştım gelip ona sığınmıştım
Küçücük bir koydu sığdı burayı keşfeden belki oydu
Uzaktan kasabanın ışıkları yanardı içim anneyle dolardı
ağlardım
Suphi şöyle bir gözatardı Gizli bir cigara sarardı ağlardı
Sonra barışırdık ben flüt çalardım cigara sönerdi ağlardık
Nerden geldiğini bilmezdim kimsesizdi belki kimliksizdi
Onun macerası onu ilgilendirirdi kimseye ilişmezdi
Birşeylere küfrederdi hep tedirgin bir balık gibi uyurdu
Bazen kaybolurdu arardım yağmurun altında dururdu
Bir kalın kitabı vardı cebinde dururdu hergün okurdu
Ben bişey anlamazdım kapağını seyreder duymazdım
Sakallı bir resimdi kimdi ne kadar mütebessimdi
Sordum birgün Suphi’ye söylediklerini niye anlamıyorum diye
“Bildiklerini dedi yüzleştir hayatla ve sınamaktan korkma
doğruyla yanlışı o zaman ayırabilirsin ve onu
anlayabilirsin”
Sonra gülerdi günlerim yüzlerce ayrıntıyı merak etmekle
geçerdi
Sonra yine akşam olurdu Suphi susardı ben konuşsam kızardı
Tekneye martılar konardı yüreğim Suphiye yanardı ağlardım
Suphi denize tükürürdü gökyüzünü tarardı ağlardı
Sonra barışırdık ben flüt çalardım ağlardık
Bir sürgün kasabasıydı bir eski zamandı Hazirandı
Çocuktum evden kaçmıştım gelip ona sığınmıştım
Birgün aksilik oldu annem beni buldu Suphi kaçıp kayboldu
Kasaba çalkalandı olay oldu ben sustum kanım dondu
Polisler onu bulduğunda tekti Felaketti herkes meydanda
birikti
Karakoldan içeri girerken sanki mağrur bir tüfekti
Ansızın bana dönüp baktı Anladın mı dedi anladım dedim
anladım
Ve o günden sonra hiçbir zaman hiçbir yerde hiç ağlamadım..
