ماکسیم گورکی

قحط سال ۱۹۸۲ بود. من میان سوخوم[۱] و اوچم‌چی‌ری[۲] بر صخره‌های کنار رود کودور[۳] نشسته

ماکسیم گورکی خورشید میان سکوت مقدسی طلوع می کند، مه کبودی که از بوی خوش

استفان تسوایک ترجمه: کاظم عمادی پوشکین پدر ادبیات روس، از تبار شاهزادگان بود، لئون تولستوی

شب بود، که از محفل دوستان، جایی که آخرین داستان به چاپ رسیده ی خود

قحط سال ۱۹۸۲ بود. من میان سوخوم[۱] و اوچم‌چی‌ری[۲] بر صخره‌های کنار رود کودور[۳] نشسته